26 września 2012

I / sezon 3


1. Naucz mnie składu swojego powietrza.



październik, Londyn.

Perspektywa Louis'a.

Pierwszy żółty liść rosnącego nieopodal klonu upadł na zielony trawnik, uprzednio wirując w powietrzu przez krótką chwilę. Jesień była wyczekiwana, przynajmniej przeze mnie. Niosła za sobą zmiany, nie tyle fizyczne, co duchowe. Była jak oczyszczenie, wepchnęła mnie w stos przemyśleń. Nie bałem się zadumy, byłem gotów na potyczkę z własnymi emocjami. Z góry zakładając oczywiście, że ją wygram.

Wsparłem dłonie na blacie drewnianego, odrobinę zniszczonego biurka do którego miałem ogromny sentyment. Po raz kolejny uniosłem spojrzenie ku kolorowym liściom, które coraz zuchwalej poddawały się sile wiatru. Jakież to błahe, być od kogoś tak znacząco uzależnionym. Wypuściłem zalegające w płucach powietrze i potarłem dłonią policzek. Był chłodny, a skóra nieprzyzwoicie szorstka. W porównaniu do Zayna, któremu zarost pasował jak nikomu innemu, wyglądałem niekomfortowo. Harry jednak lubił mnie takiego. Uważał gładkie policzki za coś absurdalnego. Był zdania, że powinienem oddać się woli czasu. Cokolwiek to znaczyło.

Za trzy dni lecimy do Paryża. Curly chce odwiedzić mamę, spędzić z nią weekend. Jest podekscytowany, ucieszył się gdy wyraziłem chęć towarzyszenia mu. Czasem do szczęścia potrzeba mu tylko moich słów i zapewnień. Trzymałem go na swego rodzaju dystans, pozwalając mu popadać w bezkresną fascynację. Nie miałem sobie niczego za złe, a on po prostu.. to robił. Tonął we mnie. Podziwiałem jego niebywałą odwagę. Nie bał się rozczarowania i bólu, ale to wiedziałem nie od dziś.

Wieczór ciągnął się w nieskończoność. Kakao stygło na parapecie, a mała żarówka schowana pod turkusowym kloszem nieśmiało otulała pokój ciepłym światłem. Azyl. Usiadłem na sofie i ująłem w dłonie szkicownik, który dostałem od Francuza zaledwie kilka godzin temu. Nalegałem, by pozwolił mi obejrzeć swoje prace. W moim mniemaniu wszystko co wychodziło spod jego ręki było idealne. On jednak łaknął czegoś więcej, dlatego odsunął się od sztuki na czas nieokreślony ufając, że za nim zatęskni i podaruje mu niezwykły przypływ weny twórczej. Komiczny i dość dziecinny był to pogląd, ale postanowiłem go w tym wspierać. Leniwie przerzucałem kolejne strony skoroszytu, które pocierały się o siebie nieśmiało, wydajac przy tym specyficzny dźwięk. Tykanie zegarała zaczęło mnie irytować. Za dużo mam tu ciszy.


Nie wybierać, poddawać się, puścić wodzę fantazji i być.


- Powiesz mi gdzie byłeś cały cholerny wieczór? - szatyn mlasnął tylko zabawnie i postawił pewny siebie krok w moją stronę. Odwiesił kurtkę na mały haczyk i znowu na mnie spojrzał. Spokój zieleni jego tęczówek zbił mnie z pantałyku.
- Cześć, Louis. - ochrypły, męski głos wprawił powietrze w subtelne drganie. Uśmiech w jaki wygięły się jego usta był zdecydowanie zbyt beztroski. Ignorant.
- Kakao wystygło. - szepnałem z udawanym wyrzutem, a Harry wzruszył tylko ramionami. Ujął między palce skrawek materiału mojego swetra i pociągnął mnie za sobą w stronę schodów.

Mój pokój pachniał zaczętą wczoraj książką i malinami, za sprawą świec. Curly usiadł na brzegu łóżka i rzucił pogardliwe spojrzenie w stronę swojego szkicownika. Od teraz są wrogami? Zamknąłem drzwi i oparłem się o nie plecami. Chłopak zerknął w moją stronę, po czym odgarnął z czoła kilka brązowych loków. Był jak notes pełen tajemnic, należący do kogoś innego. Zamknął się na mnie. Przesadzam?

Usiadłem obok i westchnąłem odruchowo gdy moje dłonie, których ciepła usilnie starałem się nie tracić zetknęły się z chłodną pościelą. Tęskniłem za nim, przemknęło mi przez myśl gdy dotarło do mnie, że naprawdę jest obok. W tej samej chwili nasze spojrzenia się spotkały, a jego źrenice skurczyły się automatycznie. Byłem ciekaw o czym myśli, jak zazwyczaj gdy upajaliśmy się ciszą. Nie wadziło mi to, a wręcz przeciwnie. Czułem, że za pośrednictwem milczenia przekazuje mi wszystko, czego potrzebowałem. Po chwili jednak jego wargi ostrożnie się uchyliły.

- Mogę dziś zostać? - spytał półszeptem. Jego słowa brzmiały błagalnie. Jakby u Els czekała na niego jakaś kara. Albo jakby bał się powrotu do domu po zmroku. Albo.. nieważne.
- Jasne. - szepnąłem pokrzepiająco, a on skinął tylko głową.

Od czasu do czasu spędzaliśmy wspólnie noce. Nie było w tym nic zdrożnego, po prostu zasypialiśmy będąc blisko. Minął prawie miesiąc od wieczoru, podczas którego Harry mnie pocałował. Od tego czasu nie starał się nijak do mnie zbliżyć. Owszem, widziałem w jego oczach wiele potrzeb, ale nie zamierzałem stawiać za niego kroków. Czasem potrafił patrzeć na mnie przez kilkanaście minut. Od tak, jakbym miał brudny policzek albo głupawą minę przyklejoną do twarzy. Innym znów razem odsuwał się ode mnie jak gdyby z obawą, że mnie skrzywdzi. Czymkolwiek, nieświadomie. Harry Styles był od jakiegoś czasu kumulacją wszystkich emocji. Okey. Sęk w tym, że z dnia na dzień ulegałem mu coraz bardziej, choć pragnałem być jego wyzwaniem.


Przyjaźń niczego nie tłumi. Przyjaźń buduje najsilniejsze uczucia.


- Podasz mi kakao? - spytał, układając się wygodnie pod beżową pościelą. Skrzywiłem się, zerkając w stronę stojącego na parapecie kubka.
- Jest zimne.
- Brawo, Sherlock'u. - klasnął w dłonie. - Dawaj. - uśmiechnął się kpiąco, a ja usiadłem na łóżku, uprzednio zdejmując swoją koszulkę. Byłem zmęczony. Wiedziałem jednak, że szatyn tak łatwo nie pozwoli mi zasnąć.
- Nie. - mruknąłem wrogim tonem, a Harry uniósł brwi. Wyglądał jak poirytowany przedszkolak. To chyba nie było zamierzone. Schowałem w kącikach ust głupi uśmiech.
-  Mógłbym Cię udusić poduszką. - stęknął z fascynacją, a ja jęknąłem odruchowo.
- Uchroniłeś mnie przed nożem, a straszysz mnie poduszką? - zaśmiałem się melodyjnie, a Francuz burknął tylko coś pod nosem. Znałem go cholernie dobrze. Chyba nie do końca zdawał sobie z tego sprawę.
- Zrobiłbym to jeszcze raz. - szepnął w zamyśleniu, błądząc wzrokiem po regale na którym stały schowane w kolorowych ramkach zdjęcia. - I jeszcze.. i znów..
- O czym mówisz? - ściągnąłem brwi, a kiedy na mnie spojrzał uniosłem je wyczekująco. Przysunął się nieco bliżej i spojrzał w moje jasne tęczówki. Jak zazwyczaj. Nie znosiłem tego, równie mocno to uwielbiając. Milczał. - Nie musisz. - dodałem po chwili, a on zsunął spojrzenie na swoje dłonie.
- Wiesz to, nie potrzebowałem Cię zapewniać. - przesunął paznokciami wzdłuż przedramienia i ziewnął przeciągle. Owszem, wiedziałem. Był wariatem.

Niepewnie wtuliłem się w jego tors, a on odetchnął z ulgą. Jego klatka piersiowa uniosła się gwałtownie, by równie szybko opaść w dół. Przymknąłem powieki i ułożyłem dłoń na jego brzuchu. Skóra emanowała nieopisanym ciepłem, a serce wybijało miarowy rytm. Poczułem jak wsuwa koniuszek nosa w moje włosy. Nie byłem skrępowany. Potrafiliśmy cieszyć się swoją bliskością do granic możliwości. Za to go uwielbiałem. Nie oczekiwał zbyt wiele. Moja obecność zdawała się być powodem jego egzystencji, a jego oddech tłoczył moją krew. Byliśmy jednością. To zabawne. Jakby ktoś w dniu moich narodzin oderwał mi kawałek duszy i po kilkunastu miesiącach wsunął go w ciało Francuza. Żyłem nieświadomie w przekonaniu, że jestem sobą. W ogromnym byłem błędzie. Harry mnie dopełnia, na każdym kroku. Jest częścią mnie, tą arogancką i czasem zupełnie pozbawioną skrupułów. Oddychanie jego powietrzem było jak darzenie zmysłów najbardziej wyszukanym narotykiem. Gdyby oddał za mnie swoje życie tamtego wieczoru, zabrałby ze sobą pozostałą część mojej duszy, a ja pozostałbym pustą, pozabwioną uczuć powłoką, na pierwszy rzut oka przypominającą człowieka. Jakiż jednak los ma plan, skoro oboje żyjemy, ba, tak blisko siebie?

- Zimno mi. - wyszeptałem przez zęby, a Curly uniósł się delikatnie i spojrzał na mnie. W pokoju panował mrok. Z ledwością dostrzegałem rysy jego twarzy. Westchnął prawie niesłyszalnie i ostrożnie wtulił policzek w mój. Nie drgnąłem nawet.
- Dlaczego się o Ciebie troszczę? - spytał nagle, a ja chcąc mieć przed sobą jego oczy, ułożyłem dłonie na jego torsie i powoli go od siebie odsunąłem.
- Bo jesteśmy przyjaciółmi. - szepnąłem spokojnie, a on cicho się zaśmiał.
- Nie chrzań, Louis.


Perspektywa Harry'ego.

Jedyne co czułem to chłód. Ten gówniany sweter nie spełniał swojej funkcji nawet w najmniejszym stopniu. Zaufałem jesiennemu słońcu, a ono mnie oszukało. Stęknąłem cicho, gdy oparcie drewnianego leżaka wbiło się w moje plecy. Noc z Louis'em była.. przygnębiająca. Jestem roztrzęsiony, czuję się jakbym walczył ze słabościami. Jakbym nie chciał dopuścić do siebie myśli, że potrafię być czuły, cichy i delikatny. Cholerny egocentryzm wyłaził ze mnie przy każdej możliwej okazji. Byłem dumnym dupkiem, który nie dopuszczał do siebie nikogo. Tomlinson zrobił ze mnie marną namiastkę faceta, ztłamsił mnie. Czułem się jakby mnie ktoś przeżuł i wypluł, a ja byłem ów faktem zachwycony. Co to do cholery za stan?


Straciłem siebie.


- Zayn.. może moglibyśmy.. - cichy, niepewny głos dotarł do moich uszu. Skierowałem swe kroki w stronę jego źródła. Stanąłem w kuchennych drzwiach. Eleanor trzymała przy uchu telefon. Skubała palcami wolnej dłoni rękaw swojej bluzy. - Nie masz czasu? Nie, to nic pilnego.
Kłamała.
- Malik nie chce się spotkać? - brunetka podskoczyła odruchowo na moje słowa i zerknęła na mnie przez ramię.
- Jest zabiegany.. czy coś. - zamrugała kilkakrotnie i podeszła nieco bliżej.
- Tsa, biega ale po barach. - uśmiechnąłem się sztucznie, a Els dyskretnie westchnęła.

Byłem dla niej, jeśli potrzebowała towarzystwa. Nie byłem tylko jej współlokatorem, była między nami specyficzna więź. Wiedziałem jednak, że martwi się o bruneta, który wciąż przesadnie używał życia. Trochę mu zazdrościłem. Brakuje mi mojego zadymionego pokoju na poddaszu i walających się po podłodze pustych butelek po whisky. Byłem wolny, zupełnie jak on. Ja jednak czułem się do kogoś subtelnie przywiązany. Zayn żył beztrosko, pił, starając się wyplenić z głowy myśli dotyczące Perrie.

Wróciłem na taras i odpaliłem papierosa. Kilka szarych chmur przykryło błękit nieba, a wiatr otulił chłodem moje policzki. Przeczesałem palcami swoje włosy i mocno zaciągnąłem się dymem. Za kilkanaście godzin będę w Paryżu. W mieście, które od jakiegoś czasu nic dla mnie nie znaczy. Jedynym powodem moich odwiedzin jest oczywiście mama, którą w najbliższym czasie zamierzam ulokować przy mnie, w stolicy Wielkiej Brytanii. Nie wyobrażam sobie życia bez niej, a do Francji nie wrócę. Chyba, że Louis będzie miał ochotę to wtedy.. wtedy tak. Choć wątpię, by francuska stolica była spełnieniem jego snów, chociaż bywa nieprzewidywalny. Zgasiłem papierosa w doniczce z pelargoniami i wróciłem do swojego pokoju. Cisza wskazywała na to, że Eleanor zdążyła wyjść z domu. To dziwne, że mnie nie uprzedziła. Uśmiechnąłem się na myśl o tym małym akcie nieodpowiedzialności.


Perspektywa Zayn'a.

Kroczyłem powoli wzdłuż Cranbrook Road. Do mojego nosa dotarł zapach shake'a waniliowego. Zrobiło mi się niedobrze. Wsunąłem dłonie do kieszeni spodni i westchnąłem z niezadowoleniem. Eleanor miała ochotę zabawić się w nianię i udowodnić mi, jak to bardzo potrafi się martwić. Nie potrzebowałem jej, nie potrzebowałem nikogo. Od jakiegoś czasu doskonale radzę sobie sam. Żyję jak chcę i kiedy chcę.

To był jeden z nielicznych dni, kiedy byłem trzeźwy. Alkohol ulatniał się z mojego organizmu tak szybko, jak bardzo go potrzebowałem. Zdawało się, że z tygodnia na tydzień potrafię i potrzebuję pić coraz więcej. Louis skwitował ów fakt stwierdzeniem, że popadam w bezdenną chorobę. Wyśmiałem go. Nigdy dotychczas nie czułem się tak wolny. Nigdy nie byłem taki szczęśliwy. Uśmiechnąłem się do swoich myśli i wsunąłem między blade wargi papierosa, którego pośpiesznie odpaliłem. Nikt już nigdy nie będzie mi mówił jak mam żyć. Nie będę marionetką, mam własne poglądy i potrzeby. Ciut destrukcyjne, ale własne.

" Powinnaś ze mną być w tej chwili. Nie pytaj dlaczego. Nie wiem. Czekam przy fontannie w parku, daję Ci 15 minut xx " Wyślij do: El. Szatynka dostała szansę. Szczerze powiedziawszy stęskniłem się za tą jej górująca nad wszystkim troską. Była takim naszym małym aniołem. Nie dlatego, że była piękna i naturalna, ale dlatego że zawsze potrafiła pomóc. Wsunąłem telefon do kieszeni i dotknąłem dłońmi kamiennej obudowy fontanny. W parku nie było nikogo poza mną i grupką małych dziewczynek, które biegały dookoła rozłożystego dębu. To był chyba berek.


To kim jesteś należy tylko do Ciebie. Bądź skąpy.


Po krótkiej chwili moim oczom ukazała się szczupła, wątła osóbka otulona materiałem koralowej sukienki. Uśmiechnęła się nieśmiało, by dodać otuchy. Sobie, oczywiście. Wstałem i zagarnąłem ją w swoje objęcia, od tak. Westchnęła z nieopisaną ulgą. Spojrzałem na jej jasną twarz. Była przygnębiona, a ja znałem powód. Martwiła się o mnie. Nie znoszę gdy ludzie to robią. Gdy myślą, że jestem słabą jednostką pozbawioną chęci do walki o dobre samopoczucie.Gdy się martwili, myśleli o mnie jak o potencjalnym przegranym. Nie ma w tym żadnych pozytywów. Zsunąłem z nosa okulary przeciwsłoneczne. Zerknąłem na zegarek. Piąta.

- Herbata? - spytałem spokojnie, usiłując by mój głos brzmiał sympatycznie.
Nie chciałem jej do siebie zniechęcić. Była jedyną kobietą, z którą utrzymywałem kontakt. Po przeniesieniu się do własnego mieszkania straciłem kontakt z rodziną.
- Mhm. - mruknęła cicho i uchwyciła się mojego ramienia. Była taka drobna i delikatna. Krucha, a zarazem tak bardzo silna. Była wyjątkowa.
- Jak leci? - spytałem od niechcenia. - Jak mieszka się z Harry'm? Daje Ci popalić?
- Ani trochę. - uśmiechnęła się. - Stawia się o przyzwoitych porach, jada ze mną i dba o dom. - brzmiało jak absurd, ale opowiadała o tym z takim zafascynowaniem, że nie mogłem nie uwierzyć.
- Cool. - wymusiłem uśmiech i odwróciłem spojrzenie.
- A jak Tobie mieszka się w nowej dzielnicy? Louis mówił, że macie do siebie zaledwie kilka kroków.
- Tak. Mieszkanie jest doskonałe. Pominąłem fakt, że Tomlinson będzie moim sąsiadem. Jakoś przeżyję. - wzruszyłem ramionami, a szatynka wbiła mi łokieć w bok.
- Nie musisz grać, wiesz? - szepnęła cicho, po czym wypuściła z objęć dłoni materiał mojej kurtki i poczęła maszerować powoli kilka metrów przede mną.
Wyglądała jak mała dziewczynka, która rozkoszuje się jesiennym spacerem. Jej sukienka delikatnie kołysała się pod wpływem wiatru, a kasztanowe włosy rozsypały po całych plecach. Była kwintesencją kobiecości, choć zawsze miałem ją za kumpla.
- Grać w co? - dorównałem jej kroku. Nie była zadowolona. Po chwili znowu stąpała kilka kroków przede mną.
- Raczej kogo. - poprawiła mnie i wskazała dłonią na drzwi małej kawiarenki.



***

Witam Was, Kochani. Przerwa, jak widzicie nie trwała zbyt długo. Cieszycie się?
Łaknę Waszej opinii jak jeszcze nigdy przedtem, sama nie wiem dlaczego. Proszę więc każdego kto przeczytał o napisanie choć jednego słowa; czy ładne czy brzydkie, długie czy krótkie, lepsze czy gorsze. Wiecie, cokolwiek. Trochę się zmieniło, staram się jednak nie tracić specyfiki żadnej z postaci.
Dziękuję za poświęcanie czasu mnie i mojej historii. To niesamowite, że ludzie którzy tu trafiają mają siłę, by zaczynać od prologu i brnąć przez kolejne rozdziały od samego początku. Dziękuję, dziękuję, dziękuję ! x

27 komentarzy:

  1. Przede wszystkim dłuższe! Jest wspaniałe. Nie wiem jak mam to opisać. Nie mogę rozgryźć Harrego i Louisa. Niby są ze sobą, ale jak to Lou podsumował "przyjaciółmi". Czekam na kolejny i pozdrawiam Morfine <3

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy7:32 PM

    To jest piękne. Powiem ci, że jesteś wspaniała. Już nie mogę się doczekać następnego.

    OdpowiedzUsuń
  3. Po prostu niesamowite. <3 Nic dodawać więcej nie trzeba, piszesz tak, jak powinno się pisać! :3

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy7:46 PM

    Idealne. Od razu wyczułam, że inne, ale dzięki temu jeszcze wspanialsze. No i dłuższe, a to ogromny plus, bo kocham czytać to, co napiszesz i teraz mam tego więcej. Twój styl fascynuje mnie bardziej z każdym nowym rozdziałem. Potrafisz na prawdę pięknie dobierać słowa i opisywać nimi sytuację. To chyba jest to, co najbardziej podziwiam.
    Co do samej treści... Harry'm i Louis'em bardzo mnie zaskoczyłaś. Myślałam, że już będą razem, a z tego co zdołałam wywnioskować tak nie jest. Bo Styles nie starał się do niego zbliżyć i przecież Lou nazwał ich przyjaciółmi. Dlaczego? Tak bardzo się cieszyłam... :).
    Wydaje mi się, że Zayn trochę się pogubił, choć sam tego nie dostrzega. Oby Eleanor zdołała mu pomóc.
    Zdecydowanie najbardziej podobała mi się część Lou, ale cała reszta też jest niesamowita. Jak zwykle czekam na kolejny rozdział z niecierpliwością.
    Skylar

    OdpowiedzUsuń
  5. A ja się pochwalę i powiem, że ja trwałam już od prologu I Need You Here With Me Now, bo to opowiadanie było nieziemskie i tak samo trwam od początku tej historii.
    Co do rozdziału, to nie sądziłam nigdy, że to powiem, ale to jest jeszcze lepsze, niż poprzednie dwa sezony. Niemożliwe? Niemożliwe to jest, by Harry nie chciał dać Louis'emu. Ale do rzeczy. Louis jest taki... Beztroski i delikatny. Podoba mi się dystans, który zachowuje wobec Harry'ego. Niby razem, a osobno, przez co Loczek musi się starać. I dobrze, chociaż raz Tomlinson nie jest tym uległym. Co do Hazzy. Jego mętlik w głowie bardzo przypomina moje myśli, a to chyba główny powód, dla którego zawsze tak dobrze wczuwam się w Harry'ego. Jego myśli są przepełnione frustracją i niepewnością, mimo pozornej pychy i dumy. No i jest Zayn. Co też ten wariat wyprawia ze swoim życiem, co? Mam nadzieję, że Eleanor będzie jego aniołem i uratuje go, zanim całkiem upadnie.
    Czekam cierpliwie na rozdział drugi, życzę mnóstwo weny i nie waż się mówić, że jestem Twoją małą inspiracją - nie zasługuję na to. Pozdrawiam ciepło. xx

    OdpowiedzUsuń
  6. Jejku to było cudowne. Bardzo bardzo się cieszę, że tak szybko rozpoczęłaś nowy sezon, bo szczerze mówiąc nie mogę żyć bez Twojego bloga. Uzależniłam się. I tak wiem przez więszkość drugiego sezonu nie komentowałam. Przepraszam. Ale możesz być pewna, że codziennie zaglądałam tutaj sprawdzając, czy dodałaś coś nowego. A jeśli było coś nowego moja radość była nieporównywalnie wielka. Każdy kolejny rozdział, czytałam z wielką ciekawością rozkoszując się każdym słowem, jednakowoż nie miałam weny i czasu, aby komentować. Tak więc jeszcze raz przepraszam, że tak bardzo zaniedbałam to komentowanie. Oraz obiecuję Ci, że postaram się poprawić. Lecz jeenak nie zawsze uda mi się skomentować. Nie gniewasz sie ma mnie? :) xx Co do rozdziału. Był cudowny. No i nadal rozkoszowałam się każdym słowem - tak jak Harry lodami miętowymi - ciesząc się, że nowy sezon już się zaczął. Jednak mam zagwostkę z sytuacją Hazzy i Lou. Niby się kochają, ale jednak nie chcą się do tego nawzajm przyznać.. Chociaż jakby się nad tym zastanowić, to wcale im się nie dziwię.. Harry ma taki rozdzaj charakteru, że w sytuacji Lou trudno by było zrobić jakikolwiek krok. No cóż mam nadzieję, że wszystko zejdzie na właściwą drogę już niedługo. Jeszcze co do Zayna i Eleanor czyżby szykował się nowy związek czy El tylko próbuje odzyskać starego Zayna? Czekam niecierpliwie na następny równie miętowy rozdział. <3 [bedausetruelovecannothide.blogspot.com]

    OdpowiedzUsuń
  7. Anonimowy8:44 PM

    O mamusiu, dzięki dzięki dzięki! Jestem taka uradowana, że ta przerwa nie trwała zbyt długo ;)) Czekam na następne rozdziały!!

    OdpowiedzUsuń
  8. Anonimowy9:41 PM

    Kocham, kocham, kocham! To jest fantastyczne, wiesz? <3 Xx

    OdpowiedzUsuń
  9. długie i fantastyczne. naprawdę świetnie piszesz, nowy wygląd też fajny. mało jest takich blogów na których rozdziały są dodawane tak często, a ich style jest tak dobry. naprawdę aż chce się czytać. czekam na kolejny. xx

    OdpowiedzUsuń
  10. Tak! Przerwa była naprawdę niedługa i przyznam szczerze, że prolog Miętowego Poniedziałku był teraz tym, czego najbardziej pragnęłam. Tak mi się wydaje. No dobrze, mogę być trochę patetyczna. Też byś taka była, będąc w mojej sytuacji.
    Wiem (a przynajmniej mam nadzieję), że między Lou i Harrym nic się nie zmieniło. Ale odnoszę dziwne wrażenie, że coś jest nie tak. Albo że będzie nie tak. Mylę się? Oby.
    Eleanor jest jak zwykle zbyt kochana, by egzystować i za każdym razem, kiedy coś mówi lub robi, mam ogromną ochotę ją wyściskać.
    Natomiast Zayn niszczy siebie i chyba nie jestem jedyną osobą, która stwierdzi, że coś jest nie okej i na pewno nie skończy się to dobrze. Chyba że ktoś przemówi mu do rozumu lub sam znajdzie w sobie siłę, by się pozbierać i w końcu stanąć na nogi. Tej siły mu życzę, szczerze i z całego serca.

    Mogłabym się tutaj rozpisać znów o tym, jak wspaniała jesteś, ale myślę, że ostatnimi czasy robię to aż nazbyt często. Możesz mnie mieć dość (czemu bym się wcale nie zdziwiła) :)
    Ściskam i pozdrawiam cieplutko x

    OdpowiedzUsuń
  11. Anonimowy1:08 PM

    strasznie się cieszę, że kontynuujesz te opowiadanie ! mam nadzieję, że na 3 sezonie się nie zakończy, albo przynajmniej będziesz prowadziła inne blogi.co to rozdziału nie mam żadnych uwag i jestem ciekawa następnych xx.

    OdpowiedzUsuń
  12. Anonimowy1:34 PM

    Brak mi słów i nie wiem co tu napisać... zmieniłaś co nieco a i tak jest cudownie ;) po zapowiedzi 3 sezonu już nie mogę się doczekać kolejnych rozdziałów i tego jak rozwiniesz akcje, ale i tak zrobisz pewnie to genialnie jak do tej pory;) A co do tego czy się cieszymy,że przerwa była krótsza to chyba jest oczywiste i nie ma innej odpowiedzi jak TAK. Jak dla mnie rozdział był długi i dobrze bo to co piszesz można czytać i czytać, a i tak chce się więcej.:)
    Co mogę napisać chyba tylko życzyć dalszej weny i abyś pisała dalej tak cudownie jak do tej pory <33

    Ania Xx

    OdpowiedzUsuń
  13. brak mi słów mała jest genialnie choć mam nadzieje że ten seson będzie kwintesencją romantyzmu i bzykania hahah bardzo się ciesze że wróciłaś do nas tak szybko i to jeszcze w jakim stylu :D nie próżnujesz mała :D lova lova

    OdpowiedzUsuń
  14. nawet nie wiem co napisać.. od czego zacząć...
    przyznam szczerze zaskoczyło mnie to, że tak szybko pojawił się rozdział, ale podczas tak gównianego dnia jaki miałam to jest dobra iskra na rozpromienienie mi go. :)
    jak ostatnio Larry pozbawiał mnie słów, tak teraz El mnie zachwyciła, więc mam nadzieje, że Malik nie spieprzy nic co z nią związane.
    chociaż i tak w moim sercu na pierwszym miejscu w miętowym poniedziałku zawsze będzie Larry <3
    no matter what! :)

    OdpowiedzUsuń
  15. Anonimowy3:38 PM

    hgreygyurgyregyvrgyuhyrthyb pięęęęęęęęęęęeeekne *-*

    OdpowiedzUsuń
  16. No i jest tak, jak to sobie planowałam - przeczytam poprzednie opowiadanko, a tu pojawił się ciąg dalszy, bardzo, bardzo fajnie. Lubię to, w jaki sposób opisujesz relacje pomiędzy Louisem a Harrym. Wydają się być takie ludzkie i prawdziwe, a nie - och, kocham Cię, ja Cię też! I happy end. Btw jestem ciekawa, co takiego wymyśliłaś na kolejny sezon! Mam nadzieję, że prędko się przekonam :D Weny <3

    OdpowiedzUsuń
  17. Witam ! Na początku, bardzo serdecznie dziękuję Ci za pozostawienie komentarza na Whispers. Och, nawet nie wiesz jaka była moja reakcja. Totalne zaskoczenie, ponieważ nie spodziewałam się, że kiedykolwiek natrafisz na mój blog. Na prawdę, niesamowicie dziękuję za te słowa, bardzo zależy mi na Twojej opinii, ach uśmiech mi nie schodzi z twarzy, i raz jeszcze dziękuję. Co do Minty Monday, opowiadanie poznałam dzięki @JustineAvenue, za co jestem jej dozgonnie wdzięczna. Piszesz niesamowicie, spędziłam bodajże parę dni, na poznaniu Twoje historii i tak oto również z Tobą rozpoczynam sezon 3. Cudownie wykreowałaś postacie, sprawiłaś, że przywiązałam się do nich. Harry jest bardzo ciekawy, trudny, tak cholernie intrygujący. Czytając, uwielbiam również docierać do jego myśli, próbować go zrozumieć. Niezwykła jest więź jaką stworzyłaś pomiędzy Louisem a Stylesem. Co prawda, ich relacje nie są łatwe, jednak to wszystko pokazuje jak bardzo musi im na sobie zależeć, jak docierają do siebie. Harry pojawił się w życiu bohaterów, niesamowicie na nich wpływając, a Ty to wszystko tak cudownie nam pokazujesz. Każdą historię z osobna, to jest zdumiewające. Wybacz za ten nieskładny komentarz, lecz na prawdę nie wiedziałam, jak mogę zapisać te wszystkie myśli które chodzą mi po głowie. Pokochałam Twoje opowiadanie, zostanę z Tobą do końca teraz dzieląc się każdą swoją opinią pod rozdziałami. Dziękuję raz jeszcze.
    Pozdrawiam gorąco xx

    OdpowiedzUsuń
  18. Anonimowy9:42 PM

    jak dla mnie zawsze jest najpiękniejsze , mam nadzieję , że może Zayn i El będą razem. <3

    OdpowiedzUsuń
  19. Jeee.!
    Jak ja się ciesze , że dodałaś rozdział!
    Kocham Twojego bloga .. ahh i Ciebie oczywiście też .!!
    Weny , weny i jeszcze raz weny .!!
    Wielbie Cię ( wiem , że to dziwnie brzmi , ale Ciii .!)

    OdpowiedzUsuń
  20. Anonimowy4:19 PM

    genialne jak zawsze!

    OdpowiedzUsuń
  21. Jestem pod wrażeniem, jest.... inaczej - masz rację. Jest nadal fascynująco, spokojnie ale również strasznie depresyjnie - albo tylko ja to tak odczuwam. Zayn i El mają się ku sobie, ale to już wcześniej pisałam. Harry i Louis... oni są... nie wiem - ich relacja jest naprawdę pokręcona, ale równocześnie jest prosta i niesamowita. Wszystko mi się podoba, i wybacz, za wcześniejszy brak komentarza, ale po prostu w mojej głowie panuje burdel. Wybacz... wspominałam, ze kocham cię? I.. ej jestem z Tobą od INYHWMN od... połowy? Wow.
    [final-souffle]

    OdpowiedzUsuń
  22. Świetnie, że tak szybko zaczął się trzeci sezon! Bardzo bałam się, że będę musiała długo czekać... a tu proszę. Rozdział miał jak zawsze w sobie coś niezwykłego. Hmm, wydaje mi się, że był taki hmm melancholijny ? Albo może po prostu tak mi się wydaje przez piosenkę, którą słuchałam czytając go. Tak czy inaczej cieszę się bardzo, że nadal będę mogła tu ciągle zaglądać, sprawdzając czy już jest ... i takie tam ;) Jejku, gdyby była taka możliwość chętnie czytałabym jeden rozdział caałą noc. Szkoda, że zawsze jest tak, że ledwo zacznę czytać rozdział i się cieszyć to orientuję się, że to już koniec. To co piszesz jest wspaniałe. Mogłabym czytać to na okrągło, ważne żeby było pisane przez Ciebie :) Wiesz, nie dodaję tutaj naprawdę wielu komentarzy (jest ich zaledwie kilka), ale to tylko i wyłącznie przez to, że brakuje mi czasu i jak tylko mam wolną chwilkę to tu wchodzę. Także, trzymaj się ciepło, życzę weny i z niecierpliwością czekam na następny rozdział ! ^^ ~Sandra <3

    OdpowiedzUsuń
  23. Anonimowy12:09 AM

    Wszystko idealnie, tylko bardzo brakuje mi tego w jaki sposób podpisywałaś rozdziały :( No wiesz, Rozdział x, pod spodem obrazek związany z nim, a pod spodem tytuł. Bardzo mi się to podobało i w pewien sposób kojarzyło mi się z Twoim opowiadaniem. Było takie inne niż wszystkie. Ale to tylko moje zdanie, i cóż Twoja decyzja. Poza tym wszystko świetnie, naprawdę. Wspaniałe. I taaki długi rozdział, jejkuu <3 Nie mogę się doczekać następnego rozdzialu, pozdrawiam :*

    OdpowiedzUsuń
  24. Apocraphex.3:47 PM

    Ach. Witam. Będę nową czytelniczką tego wspaniałego opowiadania. Właściwie jestem od dawna, ale teraz postanowiłam dać o sobie znać. Podoba mi się. Twoja lekkość. Swoboda przy pisaniu. Nic nie jest zbytnio ubarwione, ale też nie da się odczuć żadnego braku. Uczucia i ich opisy są wyważone. I choćby na początku zdawało się, że Louis'a i Harry'ego łączy jedynie przyjaźń, to miłość wisiała w powietrzu, jednak tak subtelna, że trzeba było zamknąć oczy i poczekać, aż sama pozwoli się odczuć. A kiedy już można było wyczuć jej słodką woń, czuło się wewnętrzne ciepło i uśmiech sam pojawiał się na twarzy. Pachniała malinami, miała smak mięty... :)
    Sam tytuł i wygląd bloga oddają cały charakter opowiadania. Wszystko jest takie świeże. Jak te croissanty rankiem w Paryżu czy kawa przy śniadaniu w Londynie. Inhabituelle.
    Czekam z niecierpliwością na nn, życzę weny i powodzenia w dalszym pisaniu. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Anonimowy10:09 PM

      Ja brnę z Tobą już od prologu 'I need you here with me now' i zamierzam dalej (: Jesteś moją ulubioną autorką. Coraz lepiej (: [ @lighter_x ]

      Usuń
  25. jest 03:18. nie bądź zła.
    stęskniłam się za Twoimi słowami. głupio mi, że zaniedbałam, ale błędy warto naprawiać, a więc jestem i chłonę Twoje słowa. rozdział idealny, powtarzam się? zapewne, bo każdy Twój rozdział jest wyśmienity. pozwól, że nie zostawię dłuższego komentarza, ale chcę już dalej.
    ech, nie dziwię się, że przez mnóstwo ludzi MM jest uważane za najlepsze polskie opowiadanie. kocham Cię, słońce.

    OdpowiedzUsuń
  26. To jest zwyczajnie najlepsze polskie opowiadanie jakie kiedykolwiek czytałam. Coś cudownego . Nie umiem opisać jak bardzo chłonę każde twoje słowo z nadzieją że zapamiętam jak najwięcej. To jest coś czego nie da się wyrazić słowami. Z każdym rozdziałem jesteś coraz lepsza, wszystko dopięte na ostatni guzik. Jak perfekcjonstka może być ciągle wspanialsza? Nie wiem i to pytanie zostanie ze mną chyba do końca.

    OdpowiedzUsuń